Workshop "So Charlie" part I

Na een grote zoektocht naar een gepaste workshop, kwam ik met het idee om dit om te draaien en zelf aan de slag te gaan met het geven van workshops. Mijn zus en ik speelde al een tijdje met het vage idee om workshops aan te bieden voor kinderen alsook dit te doen onder de vorm van kinderfeestjes. Door omstandigheden zijn we hier nooit volledig mee doorgegaan. Tot deze opdracht.  

Om financiële en persoonlijke redenen lukte het me niet om aan de opgegeven 18 uur te komen waardoor ik de bedenking maakte: waarom maak ik niet zelf een workshop? Waarom daag ik mezelf niet uit om hiermee aan de slag te gaan en om zo alle facetten van een workshop, die ik reeds kon volgen in de workshop Keramiek en de workshop Yoga, te combineren in een eigen workshop. 

Mijn zus en ik bundelden onze ideeën en zo kwam de So Charlie workshop tot stand. Tot nu toe maakten we voornamelijk juwelen voor dames alsook een kleine collectie voor kinderen. Om de workshop op te bouwen moesten we aan de slag gaan met materiaal voor kinderen, materiaal dat we tot nu toe nog niet hadden. Dit resulteerde in avonden vol uittesten van materiaal en uitproberen, uitproberen en nog eens uitproberen. 

Hieronder enkele sfeerbeelden van de voorbereiding die we ook postte op ons Instagram account. 

Als volgt moesten we onze workshop ook opbouwen. Hoe begin je aan zoiets? We kwamen met het idee om elk kind 2 armbandjes te laten maken en 1 sleutelhanger. We zouden dit telkens begeleiden door de kids eerst pareltjes en bedeltjes te laten kiezen en ze nadien op gang te zetten door het geven van een elastieken koordje. We zijn begonnen met 8 kids waarbij mijn zus en ik de begeleiding voor onze rekening namen. 

Daarnaast zaten we met de vraag: wat met de verschillende leeftijden? In het begin wisten we niet goed hoe we verschillende leeftijden en verschillende niveaus moesten combineren, waarna we de keuze maakten om per workshop met 1 leeftijd te werken. De eerste workshop die we gaven ging door met kinderen van 8 jaar oud. Het materiaal dat we meenamen was afgestemd op de leeftijd van de kids. Deze workshop werd gegeven in het kader van het kinderfeestje. De mama van de jarige koos voor onze uitgebreide formule. Deze houdt in dat we eerst 2,5 uur kralen met de kinderen, dan een klein uren uitrekenen voor iets te eten en dan 2 uur een juwelenzak versieren. Als laatste werd er ook nog een goed halfuur uitgerekend voor het openen van cadeautjes. 

Waarom kozen we ervoor om deze uitgebreide formule zo op te delen? Wel, uit ervaring met kinderen en na overleg met de lesgeefster van de workshop Keramiek waren we ons er van bewust dat 5 uur aan een stuk kralen voor kinderen te veel is. Kinderen zouden dit beu worden en al snel afhaken. Daarom kozen we ervoor om het creatieve wel door te trekken maar om het toch over een andere boeg te gooien. 

Heel concreet verloopt dit als volgt: de kinderen kralen eerst 2,5 uur waarin ze minimum 2 armbandjes en een sleutelhanger maken. Nadien volgt er een kleine middagpauze waarin de kinderen iets kunnen eten en wat stoom kunnen aflaten van de afgelopen geconcentreerde bezigheid. Hierna krijgen de kinderen elks een juwelenzak waarin ze hun gemaakte creaties mee naar huis in kunnen nemen. Op deze zak staat er telkens de leeftijd van het jarige kind geschreven om zo toch nog eens de link te leggen naar de jarige. Kinderen mogen deze zak versieren met allerlei knutselmateriaal. Met deze opdracht proberen we de kinderen opnieuw creatief uit te dagen zonder in herhaling te vallen met het kralen. Het knutselen is ook een opdracht waarbij kinderen minder geconcentreerd moeten zijn en waarbij ze dus hun creativiteit op een losse manier de vrije loop kunnen laten gaan. 

Ouders hebben ook de optie om te kiezen voor een kortere formule waarbij we enkel 2,5 uur komen kralen maar het eten en de cadeautjes niet voor onze rekening nemen. 

De foto's die u hierbij ziet, zijn allemaal foto's van onze eerste editie. Hierna hebben we nog verschillende andere workshops gegeven waaronder 1 editie op de Tennisclub van Schoten (zie affiche op de foto) en 2 edities in de kinderkledingwinkel Prinsen en Prinsessen in Brasschaat. Daarnaast hebben we ook enkele kinderfeestjes gedaan waarbij we telkens bij de ouders thuis onze workshop deden. 

Ik kies ervoor om over onze eerste editie te reflecteren omdat dit echt het startpunt voor ons was om deze workshops te doen en we hierna wel wat dingen hebben aangepast.  

Na onze eerste editie waren zowel mijn zus en ik heel erg moe. We hadden dit op voorhand zo goed als mogelijk proberen voor te bereiden maar hoe dan ook is een workshop met 10 kinderen best wel pittig. Er waren ook nog wel wat werkpunten waar we op voorhand niet helemaal rekening mee hadden gehouden.  

Zo hebben we onderschat hoe veel we alle kinderen moesten helpen en hoe pittig dit was met twee. Dit resulteerde in frustraties bij sommige kinderen en ongeduld waardoor wij dan weer stress ervaarde. Naar komende workshops toe hebben we afgesproken om steeds met 3 volwassenen te zijn zodat we de kinderen persoonlijker kunnen helpen en dit ook voor ons ontspannender aanvoelt. 

Daarnaast hadden we niet verwacht dat sommige kinderen het kralen na een goed uur al beu waren en vooral het stilzitten op de stoel moeilijk werd. Tijdens de sessie maakten we de afspraak met sommige kinderen dat ze ook mochten rechtstaan terwijl ze aan het kralen waren en er gingen sommige kinderen 10 minuten buiten spelen als "uitlaatklep" om dan nadien terug vol goede moed te kralen. We hadden verwacht dat bij 9-jarigen dit niet zo zou zijn maar gaandeweg zijn we beginnen anticiperen op de noden van de kinderen. 

Wat ons ook opviel is dat zo goed als alle kinderen armbandjes begonnen te maken voor hun familie of voor andere kinderen aan de tafel. We moesten er echt op hameren dat ze zeker een armbandje moesten maken voor zichzelf. Een ander iets waar we tegenaan liepen, is dat er één meisje was voor wie iedereen een armbandje wou maken. Dat is natuurlijk vervelend, zeker omdat dat meisje niet de jarige was. Dit hebben we naar komende edities opgelost door steeds iets te maken voor uzelf, nadien iets te maken voor de persoon links van hen en als er dan nog tijd is, mogen ze iets maken voor iemand naar keuze. 

Wat ook lastig was, is dat er toch nog veel verschil in het niveau van kralen zitten tussen de kinderen. Sommige kinderen waren hier heel snel mee weg en waren snel klaar om naar het volgende ontwerp te gaan. Bij andere kinderen verliep het moeizamer waardoor sommige kinderen 'achterop' geraakte. Voor ons is dit natuurlijk geen probleem maar dit maakte dat er bij de 'tragere' kinderen wel wat frustraties kwamen. Aan de andere kant was het voor ons ook moeilijk om de 'snellere' kinderen bij te benen in het geven van materiaal aangezien we alle kinderen tegelijk moesten helpen. We hopen om hier in de toekomst toch iets op te vinden om dit voor ons makkelijker te maken en om de verveling bij snellere kinderen en de frustraties bij de tragere kinderen te vermijden. 

Als laatste werkpuntje is dat het knutselen nogal chaotisch verliep. We vermoeden dat de kinderen na 2,5 uur stilzittend kralen echt een actieve activiteit nodig hadden in plaats van nog eens te knutselen op een stoel. We hebben er daarom voor gekozen om komende edities om te draaien waarbij we na het kralen het eten doen zoals gepland en nadien de cadeautjes met een interactief spel. Zo kunnen de kinderen even hun onrust kwijt en zijn ze terug opgeladen voor het knutselgedeelte. 

Ik denk dat een hele grote les voor mijn zus en mij was dat je gewoonweg niet alles kan voorzien. Zo zullen er ook bij komende edities nog zaken zijn die we over het hoofd hebben gezien of zullen er steeds zaken zijn die onverwachts uit de hoek komen. Ik denk dat de manier waarop we hier mee omgaan veel bepaald. Na de eerste editie voelde we ons echt 'leeg' en bleef voornamelijk het gevoel van de werkpuntjes hangen. Als ik enkele maanden laten terugkijk op deze workshop mogen we vooral heel fier zijn dat alle kinderen zich goed geamuseerd hebben en dat we dit zomaar uit het niets georganiseerd gekregen hebben. 

Als ik dan naar mijzelf kijk, ben ik geconfronteerd geweest met enorm veel prikkels tijdens deze workshop. Ik werk al 2 jaar op een leefgroep in de kinderpsychiatrie dus ik dacht wel goed om te kunnen gaan met prikkels van kinderen. Maar tijdens de workshop betrapte ik me er vaak op dat het allemaal wat veel werd: kinderen vragen vanalles door elkaar, mijn zus vraagt iets, je moet dit doen, dat doen,... en dat allemaal terwijl je rustig moet blijven. Niet altijd evident! Mijn zus had echter wel hetzelfde gevoel en we hopen door meer helpers mee te nemen dat dit gevoel minder wordt.   

Als ik over mezelf reflecteer, denk ik dat ik tijdens de workshop op een goede manier leiding gegeven heb. Ook probeerde ik alle kinderen gelijkwaardig te helpen en mijn kalmte te bewaren. Ik denk dat mijn grootste troef mijn stressbestendigheid was en mijn zorgzame karakter om alle kinderen op dezelfde manier te benaderen en helpen. Zoals hierboven reeds vermeld, ervaarde ik tijdens de workshop heel wat onrust en geraakte ik soms wat overprikkeld. Desondanks denk ik niet dat ik dit heb overgebracht naar de kinderen en zei mijn zus ook dat ik er ten allen tijde heel kalm uit zag. 

Op de vraag of ik deze workshopinvalshoek later zou willen gebruiken in mijn psychosociaal werk kan ik duidelijk zijn. Ik zou het zeker zien zitten om kralen aan te bieden onder de vorm van speltherapie en denk dat het, net zoals andere vormen van speltherapie, een opening kan zijn naar een therapeutische relatie met een cliënt. Bezig zijn met kralen en juweeltjes maken is een activiteit waarbij je moet vertragen, wat mij zinvol lijkt in een therapeutische relatie met kinderen. Ook in psychosociaal werk met volwassenen lijkt me dit zinvol, mede om bovenstaande redenen. 

*Bij het nemen van de foto's werd toestemming gevraagd aan alle ouders om deze foto's te verspreiden op het internet, alsook om te integreren in een opdracht in het kader van mijn opleiding.