En toen was het genoeg.
Afgelopen periode liep ik stage bij het diagnostisch centrum VZW Triangel in Deurne. Ik had er de mooie kans om verschillende cliënten te observeren.
Ikzelf heb ook een aardig gevulde rugzak: ik verloor mijn papa in een auto-ongeluk toen ik 7 jaar was, wat volgde was een pubertijd gepaard met een zware depressie. Al die tijd ben ik maar blijven gaan, alles van mezelf blijven geven, niet 200% maar 300% en vooral zorgen voor alles en iedereen rondom mij. Maar mijzelf? Die was ik al wel even kwijt.
Door het observeren van cliënten met gelijkaardige symptomen als ikzelf, ben ik volledig tegen mijzelf aangelopen. Ik kon het niet meer. Ik viel uit, zowel mentaal als fysiek, alles was te veel. De minste dingen gaven me paniek en stress en mijn angsten in het verkeer en in sociale situaties werden enkel erger en erger. Ik kon niet meer functioneren, had geen vat meer op mezelf. Wat me, als perfectionist en nogal een controlefreak, meer zorgde maken dan wat dan ook.
Ik besloot om hulp te gaan zoeken en vond hulp bij een psychiater die ook hypnosetherapie geeft. Momenteel volg ik hartcoherentie en brainspotting. Mijn werk op de leefgroep in de kinderpsychiatrie lukt niet meer. De stress en agressie van de kinderen zijn te grote triggers naar mijn jeugd en eigen trauma's.
Waarom ik dit neerschrijf? Omdat ik open wil zijn over de weg die ik afgelopen maanden heb afgelegd en omdat mijn mentaal welzijn het soms van me overneemt. Het lukt me niet om te "vertragen", om te "landen", net zoals ik ook tijdens de Workshops heb neergeschreven. Het lukt me nog steeds niet om stil te staan bij het nu en mijn systeem is nog steeds ontregeld door de jaren van stress en trauma. Ik ben overtuigd dat wanneer ik volledig "beter" ben ik anders naar kunst zal kijken. Afgelopen periode was mijn hoofd zo vol dat ik ook vaak geen connectie voelde met de werken die ik ben gaan bezichtigen.
Maar ik werk wel aan mezelf en hoop hier snel door te kunnen. Ik ben me ervan bewust dat ik triggers zoals agressie en zware stressituaties moet vermijden, ik ben me bewust dat ik geen heel weekend kan volboeken want dat ik anders enorm uitgeput ben. Dat is al heel wat voor iemand die jaren maar is blijven gaan en gaan en gaan.
Ik had me voorgenomen om af te sluiten met een gedicht maar ik kom niet tot woorden. Het is moeilijk om het gevoel van afgelopen periode op papier te zetten. Ik vond wel een gedicht op het internet dat enorm aanleunt tegen mijn gevoel. Ik deel het graag met u.
