Dansvoorstelling "Kiss the one we are" - Daniel Linehan

"What moves me"

Deze vraag staat centraal op vrijdag 3 mei 2024 en de dagen voordien. Ik plan een bezoek aan De Singel te Antwerpen voor de dansvoorstelling van Daniel Linehan, genaamd Kiss the one we are. Op aanraden van mijn nicht Mirte, danseres voor het ballet van Vlaanderen, die grote fan is van de kunstenaar.

Daniel Linehan gaat op onderzoek naar de relatie tussen dans, het lichaam en de connectie met alles errond. Hij is van mening dat dans in elk van ons schuilt en dat alles continu in beweging is. Dit zal later duidelijk worden in de voorstelling.

Dans stond ook een lange tijd in mijn leven centraal. Ook nu, wanneer ik het moeilijk heb of het me soms teveel wordt, zet ik de muziek luid en gooi ik even alles los. Het is een therapievorm die mij zeker kan bekoren. Deze "little dance party's" …

Zonder te weten wat ik kon verwachten, trok ik met een open mind naar de dansvoorstelling. Tickets in de aanslag en hop met het openbaar vervoer naar De Singel te Antwerpen. Het warme weer zorgde voor een fijne pre zomer avond.

We zaten met een klein aantal mensen in de kleine, warme zaal. Bij aanvang werd het pikkedonker. Een gevoel van onrust en angst overviel me. Ik ben als kind altijd erg bang geweest in het donker en kan er moeilijk aarden.

9 dansers verschijnen ten tonele, omringd met bomen. Kort schemerlicht verschijnt. Een iemand begint te bewegen en bij aanraking van een andere persoon begint ook hij/zij te bewegen. Niet synchroon, niet gelijk en toch vormt het een geheel. Er wordt gebruik gemaakt van takken, bomen en een vuurkorf om het allemaal iets meer body te geven.

Wat mij meteen opviel, is dat ze geen danskostuums droegen. Gewone dagdagelijkse kledij, zonder eenheid, ieders in hun eigen stijl. Een zwangere vrouw is het tweede wat me meteen opvalt. Lange gewaden vielen langs haar heen.

De dansers bewegen steeds sneller en sneller, lopen kriskras door elkaar heen en af en toe ontsnapt er een kreet uit een van hun monden. Het is moeilijk om alles tegelijk te zien, je weet niet waar eerst te kijken.

De dansers vertragen en komen samen in het midden van de dansvloer. Een iemand gaat liggen en in een mum van tijd wordt er een hoopje gevormd van mensen die kronkelend op de grond liggen. Het is een vreemd zicht, maar tegelijk ook een logisch gevolg van de voorstelling.

De bomen verdwijnen en het licht in de zaal wordt iets feller. Een danser zet zich even op de tribune, om uit te rusten. Ook dat vangt mijn aandacht. Deze man heeft nood aan vertraging, aan rust en duidelijk dat hij dit ook mag nemen. 

De overige dansers nemen bakken met zand op en wandelen in cirkels rond elkaar heen. De man die in de tribune zit, neemt ook terug deel en vervoegt zich bij de rest van de dansers. Het zand wordt uitgekiept op de vloer. Niet zomaar op een hoopje, maar door iedereen mooi verdeeld zodat uiteindelijk de hele vloer vol zand ligt.

Ze maken bewegingen zodat ze met hun voeten duidelijke lijnen vormen in het zand. Het werkt bijna therapeutisch te zien dat hier wél een structuur in zit.

Ik zat volledig in de voorstelling en kon deze setting perfect koppelen aan mijn eigen leven. Ik heb de gewoonte van dingen die niet goed lopen, te verbloemen met andere zaken en deze dan zo te parkeren in mijn hoofd dat er geen aandacht meer aan besteed wordt. Het letterlijke "zand erover". Het is bijna een vorm van vermijding.

Net zoals in de dansvoorstelling, halen deze dingen je terug in en verschijnen ze weer aan het oppervlak. Je kan het niet tegenhouden. Hoe meer je doorgaat in het leven, hoe minder aandachtig je bent voor eerdere trauma's of littekens, hoe meer de vloer terug zichtbaar wordt en jij gedwongen wordt wél rekening te houden met deze zaken.

De vloer wordt terug meer en meer zichtbaar en het zand ligt in een grote "cirkel" rond de dansers heen. Voor het eerst deze voorstelling stopt iedereen met dansen en kijkt rond zich heen. Het is prachtig te zien dat alle dansers tot hun eigen rust komen. Je merkt de urge tot vertraging in de dansvoorstelling en dus in het leven op.

Wat mij ook enorm opviel was de verbinding tussen alle dansers. De dansers staan zo goed als continu letterlijk in verbinding met elkaar door elkaar aan te raken, soms heel subtiel met een kleine aanraking door de vingers of door voeten. Daarnaast konden we in de kleine zaal de mimiek van de dansers heel goed zien en ook hier zag je de verbinding tussen hen. Deze verbinding gaf mij een warm gevoel.

De sfeer die deze voorstelling bij me opviel is er één van gemengde gevoelens: langs de ene kant kwam ik hiervan tot rust en was net de donkere kamer, het rustige bewegen van de dansers en de iets wat 'vreemde' muziek rustgevend. Langs de andere kant was dit zo ver uit mijn comfortzone dat ik soms dacht: "Is dit het?". Geen afgesproken choreografie, geen kostuums, het decor zelf continu veranderen en dit integreren als "act",... Maar toch had het zijn charmes. 

Het mooiste aan dit stuk vond ik ongetwijfeld de dynamiek die er hing tussen de dansers. Ze konden de verschillende emoties zo goed overbrengen dat het bijna ontroerend werd. Het plezier spatten er ook vanaf, wat erg aanstekelijk werkt om naar te kijken. 

Het werken met natuurlijke elementen zoals vuur, zand en bomen vond ik een mooie keuze om zo het decor op te bouwen. Het hoorde bij het "back to basics" gevoel dat ik had bij de voorstelling. Het gaf me het gevoel van: niet te veel poespas, gewoon de dansers in hun eigen zijn, natuurelementen en de dans. Dit was voor mij zeer aangenaam om naar te kijken en was een welgekomen 'ontsnapping' aan onze prikkelrijke wereld. 

Het wordt mij meer en meer duidelijk waarom de vraag "What moves me" de drijfveer is van deze voorstelling. De dansers zijn van alle leeftijden, alle geslachten, alle types mensen allemaal in hun eigen eenheid. En toch wordt het een natuurlijke voorstelling, waarbij de dansers allemaal anders bewegen om het zand uiteindelijk toch in 1 enkele cirkel te krijgen.

Om te beantwoorden aan de vraag "What moves me?", kan ik kort zijn: het altijd goed willen presteren, mijn familie, vriend en hond zijn de drijfveren die mij steeds in beweging laten zijn. Het ene wat ontbreekt is, net zoals in de dansvoorstelling, de urge om te vertragen. Het altijd in beweging moeten zijn, kan ook vermoeiend zijn.

Een fragment van het stuk: 

<iframe title="vimeo-player" src="https://player.vimeo.com/video/843797520?h=c4b30b7a94" width="640" height="360" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>